Onze jongste zoon belt me: ‘Mam ik heb je boek vandaag gelezen. In één keer uit.’
Gisteren zijn scriptie ingeleverd, vandaag tijd voor ‘Ontrafeld‘ waar hij al zoveel over heeft gehoord, maar tot nu toe nog niet heeft kunnen lezen.
Het gaf herkenbaarheid, riep herinneringen op, deed pijn, maakte verdrietig en blij. ‘En wat schrijf je lief over papa!’
We zijn allebei geraakt, met tranen in onze stem zeggen we tegen elkaar hoe bijzonder we het vinden dat we dit gesprek op deze manier met elkaar kunnen voeren.
‘Meer heb ik je niet te geven schat. Ik heb al mijn losse eindjes uit het verleden aangekeken, patronen ontrafeld en ja gezegd tegen alles zoals het is. Ik heb mezelf bevrijd van een oude last. Mijn cadeau voor jou, voor de volgende generatie.’
Foto met Ernst Boiten door John Dijkgraaf
