Pijnlijke spiegels
Tijdens de zomervakantie werd ik zó hard was geconfronteerd met mijn ouder wordende lijf dat ik met Crossfit ben begonnen. En dan grappen mensen: ‘haha, je wordt écht oma’ (niet alleen groot-moeder van ons eerste kleinkind in januari). Au!
Ik doe nog steeds Aikido naast die Crossfit. Holy moly, wat kan ik veel leren van al dat sporten, en dan bedoel ik niet van burpees, bell bars liften en calorieën verbranden. Het lijkt wel of ik 5x per week door de coachingsmangel wordt gehaald.
Met Crossfit beginnen op je 58e is niet echt een aanrader. Ik ben op 1 meneer na die ik regelmatig tegenkom, bij far de oudste. En dan heb ik ook nog eens oude blessures waar ik al vaak voor behandeld ben en die nog altijd van zich laten horen. Dus ik loop bij de fysio en sport tegelijk. En overigens voel ik me heel erg gedragen door al fysiotherapeut en al de coaches bij het sporten. Dat is echt een cadeautje!
Vergelijken met anderen
Maar dan kijk ik om me heen en terwijl ik met een bar van 7,5 kg train (en dan héb ik al promotie gemaakt van de pvc buis 😂) zie ik de 32-weken zwangere vrouw naast me 50kg deadliften. Iédereen met zware gewichten, ik met hele schattige kleine dumbells ergens achteruit een kast getrokken.
Je voelt ‘m al: ik word uitgedaagd om bij mezelf te blijven, me niet te vergelijken met anderen, maar me te focussen op mezelf. Voelen wat ik wel of niet kan, niet over eigen grenzen gaan. Blij zijn met kleine stapjes, trots op mijn eigen proces.
Da’s Crossfit. Waar de mensen aardig zijn, de coaches het ‘geweldig’ vinden dat ik ben ingestapt en er altijd een box of een high five volgt na inspanning. Waar ik altijd met een glimlach en een voldaan gevoel vandaan kom.
En dan is er Aikido
Waar m’n leraar een kort lontje heeft, vraagt wat ik hier te zoeken heb als ik die basisprincipes nog steeds niet onder de knie heb, me direct corrigeert terwijl ik zelf allang doorheb wat ik fout doe. Kortom: waar ik steeds opnieuw word uitgedaagd.
Van de week was ik bijna weggelopen uit de les. ‘Crossfit is veel leuker’ zei ik tegen mezelf.
Pijnlijke spiegels
Maar daar gaat het niet om bij Aikido. Aikido is niet ‘leuk’, maar een spiegel van het echte leven. Je aangevallen voelen en toch stevig blijven staan, meebewegen, zonder me schrap te zetten, me niet uit het veld laten slaan.
Misschien herken je je erin:
- Iemand zegt iets wat je als onaardig beschouwt.
- Je krijgt ongevraagd advies.
- Iemand plaatst een onaardige reactie op social media.
Hoe reageer je daarop? Wat neem je mee en wat laat je bij de ander?
En, zoals iemand tegen mij zei: kun je jezelf toestaan om fouten te maken?
En dan met mildheid naar jezelf blijven kijken?